Cisza

Widziałam tam rany i smutek, strach który z oczu sie saczyl . Była tam także nadzieja, że może się dzisiaj nie skończy. Ból ciszy i oddech ciemności co skrada się by nagle z nienacka uderzyć ostatnim oddechem i zabrać ten dzień do ostatka. Był także i usmich wdzięczności za pomoc niesioną na dłoni. Za zwykłe zupy podanie, włosów umycie i twarzy, za dotyk, dłoni trzymanie. Chwilę mijają się stale, nie wiedząc co jutro się stanie. Czy wieczór zakończy się cieszą, po której już nic nie zostanie. Łaskawie Bóg się przechadza, by zabrać te Jego kochane ,,cichutkie postacie, co kiedyś glosno życiem dźwieczały Zabierze je wtedy do domu jak przyszły objąwszy spojrzeniem. I skończy się dzień tej nadziei. I nic tam już się nie stanie