chcę pisać o chwili o zwykłej prostocie marzyć o dniu, który mija o słowach codziennością tworzonych, sercem natchnionych ideologie, dalekie plany nie są dla mnie kroczkiem za kroczkiem kroczyć aby dojrzewać od nowa prawdę budować prawdziwą mocną i żywą więc niech chwila mija powoli i delektować się sobą pozwoli dowoli
serce me jak feniks z popiołu powstaje
nie wiem dlaczego
skąd w nim tyle życia
po tak bolesnych przeżyciach
tak pragnę być kochaną
i miłość dawać
samotność jest raną
którą otwartą noszę
może znajdę kogoś
kto ranę wyleczy
sprawi
że życie radością się stanie
mimo codziennego zwątpienia
mego istnienia
tęsknię za zapachem
który wypełnia mą przestrzeń
dotyka subtelnie
delikatnie
jakby się bał
że bańka tęczą malowana
pęknie
dziś go nie ma
to nic
zapach się zjawi
on także tęskni za swoją przestrzenią
objąć ją chce na zawsze
by
z pyłem miłosnego uniesienia
wirować bez granic istnienia
cieszę sie z miłości
uśmiecham się
czuję
niczego nie żałuję
dojrzewam mimo wieku dojrzałego
ciekawe dlaczego
dzień szczęśliwie przeżywam
trwając w postanowieniach zmiany
idęze sobą za rękę wpatrzona w horyzont
nie jestem sama
mam swoją miłość
kolejny dzień uśmiechem zacznę
światło w dom wprowadzę
żyję i kocham
i nic nie potrzebuję
sam dzień wynagradza życiem
czego nie pojmuję
choć przykrości wokół mnóstwo
kaleczą codziennie
to życie
jak róża
pięknym zapachem kusi
więc mimo wielu cierni
do przodu idę
oddawać się życia pełni
smutek z radością się splata
jak czarny dym z białym
szrość codzienną stanowią
codzienność zwyczajną
taką fajną
prostota jest taka piękna
trudno to pojąć
że dziś bez reszty jest życiem
chwila istneniem prawdziwym
żywym
tylko dziś zdrowie daje
uśmiecha się do mnie
mówiąc
ufaj mi
spokojnie
jak ziarenko za ziarenkiem w klepsydrze życia
dzień za dniem biegnie niepowstrzymany
zrzucając przeszłości i przyszłości kajdany
kończę dzień dzisiejszy
ziewam
spać się kładę
by jutro
nowe dzisiaj
przeżywać
pełnią
chcę pisać o chwili